wanna be mine

 

tek bir an için yaşıyordum.

bir vazgeçiş,

bir kavuşma,

bir fark edişin peşindeydim.

ama

ben bu hayatın peşinde koştukça,

dalgasını geçtikçe ölümün,

ve

üstüne binip “deh” dedikçe dertlerin,

bir sineği kovar gibi öteliyor ruhum beni.

ne vazgeçiyor,

ne özlüyor,

ne de fark ediyorum.

barışmayı diliyorum aynalarla.

belki yüz, belki bininci kez.

bu sefer ne olur bilmem ama

tek bir şey anlıyorum;

insan kendisiyle kucaklaşabilen bir canlı değil.